Ik was een echte laatbloeier: mijn eerste maandstonden kreeg ik pas op m’n zestiende. Maar die kondigden zich altijd aan met enorme stemmingswisselingen. Ik moet dus eerlijk toegeven dat ik altijd wel gevoelig voor hormonen ben geweest. Vandaar dat ik zo’n horrorparcours heb afgelegd, vermoed ik. Want er zullen zeker wel vrouwen zijn die totaal geen last ondervinden van anticonceptie. Net zoals er vrouwen zijn die dagelijks een familiepack Côte d’Or naar binnen kunnen schoffelen zonder dat de weegschaal ooit een getal boven de zestig aangeeft. Hier volgt een chronologisch overzicht: de jaren zijn misschien niet 100% accuraat, maar het is handiger om te schetsen.

2001: eerste serieuze relatie, dus tijd voor anticonceptie. Ik mocht kennismaken met de nieuwe wonderpil Yasmin, zonder enige vorm van bijwerkingen aldus de huisarts. Een half jaar, 10 kilo (!) en drie extra cupmaten later zat ik de huilen bij diezelfde huisarts. Ik at gewoon te veel volgens hem. Het was volstrekt onmogelijk dat mijn gewichtstoename door de pil kwam. Toch maar exit Yasmin. Het was trouwens toch ook exit relatie.

2002: Nog aan het ontzwellen van mijn pilverhaal: op naar Mirena. Na een pijnlijke plaatsing voel ik me daar eigenlijk ontzettend goed bij. Ik heb nooit meer mijn regels, ik verlies gewicht en ik moet nooit meer aan anticonceptie denken. Dit is top!

2017: Eigenlijk ben ik doorheen al die jaren blij geweest met mijn Mirena. Ook toen ik begon te werken als stewardess bleef dit een godsgeschenk. Mijn collega’s wisten sowieso dat als ze tampons nodig hadden, ze niet bij mij moesten zijn. Leve de vrijheid! Al begin ik wel steeds vaker last te krijgen van rare kwaaltjes. Overdreven vermoeidheid (nu ja, jetlags …), ENORME moodswings (mijn ex-lief heeft zijn peren gezien) en een algemeen bleh-gevoel. 

2018: Ik leer mijn huidige vriend kennen. En ben euforisch natuurlijk. Alleen krijg ik een gentle reminder dat mijn Mirena moet vervangen worden. Dus, zogezegd, zo gedaan. Ik had van de apotheker deze keer een ‘gelijkwaardig’ hormoonspiraal meegekregen, geen Mirena, maar Kyleena. Het plaatsen was een echte nachtmerrie. Ik herinner me nog goed hoe ik zwetend de praktijk uit strompel en een paar minuutjes moet neerzitten. 

En dan begint het …

De dagen na de plaatsing begin ik me steeds vreemder te gedragen. Mijn vriend en ik zijn nog in de prille eerste fase van onze relatie, maar ik heb een humeur om op te schieten. Ik herinner me een voorval dat we naar de opening moeten van een horecazaak en ik tien minuten op straat heb staan ruziemaken met hem omdat ik niet wist of ik wel wilde gaan of niet. En we zijn uiteindelijk niet geweest, al moest ik dat voor mijn werk op de Toeristische Dienst destijds. Dat weekend was het hek van de dam. We woonden destijds nog niet samen en ik was me aan het klaarmaken op zaterdagmiddag omdat we hadden afgesproken. Plots begin ik enorm te zweten, en kreeg ik hartkloppingen. En huilen, het leek alsof er een dam was gebroken. Het stopte niet. Terwijl ik daar in mijn badkamer stond te jammeren, voelde het alsof er iets me had ‘overgenomen’. Ik kan het niet beter uitleggen. Rationeel wist ik: ik voel me toch gelukkig, er is niks aan de hand. En toch ging dat maar door. Plots kwam de gedachte: ik wil dood. Ik spring uit het raam. 

Helemaal in paniek bel ik mijn vriend en in een mum van tijd is hij bij me. Ik zeg hem dat ik vermoed dat dat spiraal er voor iets tussenzit. Ik wil het eruit. NU. 

Dus wij naar de huisartsenwachtpost, daar twee uur gewacht terwijl de huilbuien komen en afnemen. Het is echt potsierlijk, maar ik kan het gewoon niet tegenhouden. Openbare plaats of niet. Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben, zegt de dokter van wacht dat hij zoiets nog nooit heeft gehoord en belt hij zijn vrouw, die gynaecologe is, om raad. “Binnen een drietal maanden zou dit moeten beteren”, legt hij uit. “Ik raad je aan om in tussentijd gewoon Temesta te nemen. Ik sta perplex. Drie f*kking maanden? Hell no! Ik dring aan om het er toch maar meteen uit te halen. En wat blijkt? Er is geen gynaecologisch materiaal aanwezig in de wachtpraktijk. Pech gehad. Dan maar naar de Spoed.

Op de spoeddienst word ik, nog altijd zwevend tussen apathie en hysterie, natuurlijk als aller-aller-allerlaatste getrieerd. Zes lange uren later word ik eindelijk in een kamertje geroepen, waar een vrouwelijke spoedarts met gekruiste armen geïrriteerd naar mijn verhaal luistert. Ze doet nog net geen ‘cuckoo’ gebaar en wil me meteen een Temesta geven. Ik weiger en zeg dat ik gewoon ‘dat ding’ uit mijn lijf wil. “Tja, dan moeten we daar wel een gynaecoloog voor oproepen,” zegt ze op een toontje alsof ik juist gevraagd heb om een privéjet te regelen. “Maar oké, als jij het zo wil.” Zuchtend stuurt ze me terug de wachtruimte in. Nog een uur later lig ik wijdbeens op de tafel voor de jonge gynaecologe die mijn verhaal aanhoort en toch nog eens polst of ik niet beter zou afwachten, desnoods met Temesta. Want het is toch zonde van het geld, ze heeft ‘bijsluitergewijs’ nog nooit van zulke klachten gehoord en ze vindt het toch maar raar, want de hormonen werken heel lokaal. (Daar heb je’m!) 

Totaal uitgeput piep ik tenslotte dat ze het ding eruit moet halen. 

Eens thuis herinner ik me dat de bijsluiter van het spiraal nog ergens in mijn papierschuif moet liggen. Ik begin te bladeren en stuit al snel op volgende bijwerkingen: 1 op 10 vrouwen krijgt last van depressieve stemmingen. 1 op 100 van zelfmoordneigingen. Ik verzin dit niet. Ik vind het zo jammer dat ik die bijsluiter niet meer heb. Ik ben ook eens gaan zoeken online, maar kom het niet meer tegen. Maar ik bedoel: what the fuck? Wie weet hoeveel vrouwen de daad al bij het woord voegden … Waarvan de familie achteraf zegt: we hadden het niet in de gaten, alles leek toch oké? 

De volgend uren lijkt het er een rust over me heen daalt. Mijn hartkloppingen kalmeren en het drukkende verdriet neemt meteen af. Ik ben nu al blij dat ik het gedaan heb.

De volgende dagen lijkt het alsof er een mistige sluier verdwijnt. Ik besef dat die er blijkbaar altijd was, ergens achter mijn ogen. Het lijkt alsof ik alles beter zie en voel. Ook voel ik me veel lichter. Het joggen voelt als een verademing. Ik hoorde van andere vriendinnen dat zij gelijkaardige ervaringen hadden na het verwijderen van het hormoonspiraal.

2020: Volgende station: De NUVA-ring. De eerste twee maanden helemaal hiep hoi, geen condooms meer nodig. Vanaf maand drie zie ik plots in de weerspiegeling van de ruit bij mijn schoonouders dat wel heel erg dikke bovenarmen heb gekregen. En mijn bh-sluiting staat in mijn bovenrug geperst. Exit Nuva.

2021: Er wordt een baarmoederpoliep ontdekt en ik moet daarvoor onder het mes. Opportunistisch en vooral bang vraag ik aan mijn gynaecoloog of hij dan ook niet ineens een koperspiraal, mijn laatste toevlucht, kan plaatsen. Dat gebeurt en ik ben er redelijk oké mee. Uit alles wat ik geprobeerd heb, is het toch het beste alternatief. Alleen zijn mijn maandstonden superpijnlijk (volgens mij zelfs mini-weeën, al heb ik nooit gebaard, maar sommige krampen moest ik echt wegpuffen) en kreeg ik ook veel meer buikpijn ‘tussendoor’. Dus besloot ik twee maanden geleden om het door de huisarts te laten verwijderen. En sindsdien heb ik nog maar twee dagen lichte bloeding, die trouwens altijd als een verrassing komen (want mijn klachten zijn enorm hard verbeterd).

Conclusie: ik meen me wel ervaringsdeskundige te mogen noemen als het aankomt op anticonceptie. 😉

Maar het is niet overdreven als je zegt dat België een echt pharma-land is. Ik bedoel maar: wat the fuck is dat met die Temesta aanbieden alsof het een snoepje is? En ook: het is tenenkrommend hoe weinig artsen een holistische visie hebben en zich enkel vastpinnen op bijsluiters en data. Het gaat over vrouwen, levende wezens met een lichaam en enorm complex hormonaal stelsel. Ik kan dus een breder onderzoek naar dat hormoonstelsel en de schadelijke bijwerkingen van hormoonpreparaten niet genoeg aanmoedigen, zodat de toekomstige generatie meisjes niet door heel die lijdensweg moet gaan. En dat het gedaan is met hen het gevoel aan te praten dat ze zich ‘aanstellen’, als ze voelen dat die vernuftige anticonceptiemiddeltjes niet compatibel zijn met hun lichaam. I